Fox River, to wierna kopia więzienia Joliet. Jego struktura i wygląd są takie same, jedyną różnicą jest tu trzecia kondygnacja, która wyraźnie wyróżnia się w dwu-kondygnacyjnej konstrukcji Joliet.

Jak pokazano w odcinkach "Riots, Drills and the Devil" (cześć 1 i 2), serialowi więźniowie zajmowali głównie wschodnie i zachodnie skrzydła bloków A i B. Te dwa skrzydła były kompletnie oddzielone od skrzydła południowego, gdzie znajdowała się administracja. W kolejnym epizodzie "The Old Head", odkrywamy, że izba chorych umiejscowiona jest dokładnie na drugim końcu więzienia, naprzeciw skrzydła A. Magazyn zaś, który później został zamieniony na pokój dla strażników, znajduje się w centrum więzienia, bezpośrednio nad podziemną rurą.

Zbudowane w 1858 roku więzienie ma rozległy system podziemnych rurociągów. W odcinku "By the skin and the teeth”, Michael Scofield (Wentworth Miller) wyjaśnia swojemu koledze z celi, Fernando Sucre (Amaury Nolasco), to, w jaki sposób będące tu ponad stulecie ołowiane rury zostały zastąpione miedzianymi by w końcu wbudować tu przemysłowe rury z plastiku. A te były położone wspólnie z tymi wcześniejszymi, co sprawiło, że pod więzieniem powstał cały ich kompleks.

Henry Pope (Stacy Keach) podczas swojej 18stoletniej kadencji jako naczelnik Fox River, wprowadził program przemysłu więziennego ( PI), który pozwalał skazanym, na specjalnych szkoleniach uzyskać nowe umiejętności min. z projektowania czy innych fachowych zajęć. Głęboko wierzący w resocjalizację naczelnik Warren Pope utworzył także nagradzający program edukacyjny, który pomagał więźniom ukończyć szkołę średnią, otrzymać dyplom, czy nawet okazjonalnie uzyskać stopień licencjata.

Dwa rozruchy godne uwagi, miały miejsce podczas pobytu Michaela Scofielda w więzieniu, pierwszy, w epizodzie “Allen” był na tle rasowym, natomiast drugi to “pełne zamknięcie” w odcinku “Riots, Drills and Devil” (cześć 1 i 2)

Na kilka dni przez pierwszymi rozruchami, napięcie pomiędzy białymi a czarnymi więźniami stale rosło, obie strony przygotowywały się do nieuniknionego starcia. Przywódcą przeważającej części białych był T-Bag (Robert Knepper), członek “Alliance for Purity” (przymierza czystości), zbierali oni broń, łącznie z nożami czy śrubą - obluzowaną przez Micheala w trybunie na deptaku, której później zażądał T-Bag. Walki wybuchły podczas głównego liczenia więźniów a ich skutkiem było wiele rannych i zabitych. Bunt został zażegnany dopiero wtedy, gdy strażnicy w miarę odzyskali kontrolę nad więzieniem, a naczelnik Pope zarządził pełne zamknięcie na następne 48 godzin.

Jakiś czas po tym, zgodnie z dokładnie opracowanym planem ucieczki, Michael wyłączył więzienną klimatyzacje i to w czasie “najgorętszego dnia kwietnia”, by zapoczątkować zamieszanie pośród innych więźniów tak by doprowadzić do pełnego zamknięcia skrzydła A. Bezustannie narzekający na upał T-Bag, który sprzeczając się ze strażnikiem C.O. Geary (Matt DeCaro) wylał mu jego napój na twarz, spowodował, że plan Michaela by zamknąć blok A, powiódł się. Pomimo tego T-Bag i jego zwolennicy odmówili powrotu do cel, czego skutkiem było wycofanie się strażników poza obszar gdzie trzymano więźniów. Co więcej buntownicy zaczęli szarpać kraty, i tak zdołali dostać się do pokoju kontrolnego strażników, skąd wypuścili z cel pozostałych więźniów, wywołując jeszcze większe rozruchy już na całym obszarze więzienia. Bunt został przerwany przez gubernatora stanu Illinois - Franka Tancredi (John Heard), który zainterweniował wzywając specjalne oddziały by przejęły kontrolę nad budynkiem.

Więzienie zostało zbudowane tuż za ówczesnymi granicami miasta Joliet. Przy jego budowie pracowali więźniowie a całkowity koszt zamknął się w 75 tysiącach dolarów. Więzienie było planowane na 761 skazanych. Otwarto je w 1858 roku i zastąpiło więzienie Alton, które otwarto w 1830 roku i zamknięto w 1860.
Zbudowane z piaskowca budynki zaprojektował William W. Boyington (był również autorem projektów Chicago Water Tower, Hegeler Carus Mansion i Illinois State Capitol w Springfield). Projekt oparł na modelu idealnego więzienia stworzonym przez Jeremy'ego Bentham'a. W tamtym czasie było to największe więzienie w kraju i stało się wzorcem dla podobnych projektów powstających w USA.
Pierwszych 33 więźniów osadzono w maju 1858 roku. Byli wśród nich zarówno zwykli kryminaliści jak i jeńcy wojenni z Wojny Secesyjnej.
W 1865 roku zginął w czasie służby strażnik o nazwisku Joseph Clark. Była to pierwsza śmierć oficera straży więziennej.
Od początku lat 70. XIX wieku więzienie podpisywało kontrakty na wykorzystywanie więźniów do prac w okolicznych przedsiębiorstwach. W 1872 liczba osadzonych osiągnęła 1239 osób co było rekordową liczbą jeśli chodzi o pojedyncze więzienie.
W 1896 roku po przeciwnej stronie drogi, przy której stało Joliet Correctional Center otworzono więzienie dla kobiet jednak zamknięto je w 1932 roku.
Konstrukcja więzienia uniemożliwiała łatwą adaptację do podwyższających się standardów więziennictwa. Nie było w nim bieżącej wody, toalet w celach aż do 1910 roku. Rozpoczęcie budowy pobliskiego Stateville Correctional Center w 1917 (otwarte w marcu 1925) miało umożliwić szybkie zastąpienie przestarzałego Joliet.
Liczba więźniów osiągnęła 1.300 w 1990 i pozostawała praktycznie niezmienna (1.156 w 2000) jednak więzienie przystosowano do takiej liczby dopiero w latach 1999-2000 (wcześniej było to 1,180). W 2000 więzienie zatrudniało 541 pracowników. Od lat 90. XX wieku więzienie pracowało głównie jako miejsce umożliwiające klasyfikację więźniów i ich rejestrację przed wyruszeniem dalej do północnego Illinois. Więźniowie przebywali w Joliet nie dłużej niż miesiąc, a przechodziło ich przez nie około 20.000 rocznie.
Joliet bywało często mylone z Stateville Correctional Center, ze względu na bliskie położenie w Crest Hill. W rzeczywistości są to zupełnie odrębne więzienia. Stateville, podobnie jak Joliet, zostało zbudowane w oparciu o ideę "panopticonu".

Więzienie Joliet zostało zamknięte w lutym 2002. Przyczyną były cięcia budżetowe oraz brak możliwości dostosowania budynków więzienia do wymagań współczesnego więziennictwa. Wszyscy więźniowie i większość pracowników została przeniesiona do Stateville, nowowybudowanej placówki o zaostrzonym rygorze w Crest Hill. Budynki Joliet służyły jeszcze hrabstwu do marca 2004, głównie do obsługi nowych obywateli.

 Plan ucieczki w skrócie